piątek, grudnia 22, 2006

Wigilia z JezusMaria !


Kiedy: 22.12.2006  start 22.00
Gdzie: Wolna Pracownia PGR_art
Prezentacja projektu Jezus Maria / pokaz wideo / SlajdShoł
Wstęp tylko na zaproszenia / rezerwacja miejsc: pgr_art@op.pl / bilety 5 pln /
[UWaga wspólne obieranie choinki, organizatorzy proszą o zabranie ozdób na choinkę.]
http://www.kolonia-artystow.prv.pl/

poniedziałek, grudnia 18, 2006

Gorzki śmiech Petera Fussa


Kilka lat temu trójmiejska streetartowa grupa R.A.T. została zaproszona do telewizyjnego programu Pegaz, gdzie wystąpiła w kominiarkach. Era RAT-u już chyba minęła (chociaż nadal czekamy na kolejny billboard), a na trójmiejską scenę wkroczył Peter Fuss, który także posługuje się pseudonimem i nie ujawnia swojej twarzy. W ostatnią sobotę w pgr_arcie na gości wernisażu czekała niespodzianka – Peter Fuss we własnej osobie, co więcej - bez kominiarki. Artysta
mieszka w Wielkiej Brytanii i w Polsce, co pozwala mu z większym dystansem odnieść się do polskiej rzeczywistości. Europa śmieje się z nas i reakcją właśnie na ten śmiech są prace Petera Fussa. W sobotę można było oglądać nową, specjalnie na tę okazję przygotowaną, serię mało formatowych obrazków Sometimes i feel ashamed to be polish, która komentuje głównie polską politykę, związek władzy i Kościoła, jarmarczną religijność, ale także nasze społeczeństwo.  Prace Petera Fussa wywołują u widza gorzki śmiech, który przechodzi w uczucie niesmaku, 
kiedy zdajemy sobie sprawę, że Peter Fuss nic nie wymyśla, ani nie wyolbrzymia. Jego prace są 
po prostu wyrwanym z kontekstu wycinkiem rzeczywistości, i dzięki temu swoistemu zawieszeniu w czasoprzestrzeni mają ogromną siłę odziaływania.
r.





niedziela, grudnia 17, 2006

Zapowiedź- AKADEMIA PO GODZINACH, cykl RETROSPEKTYWY-patrząc z oddali


Zapraszamy na kolejne spotkanie do Akademii Sztuk Pięknych
w Gdańsku, Targ Węglowy 6, Audytorium.

SZTUKA w 1906 roku
wtorek, 19 grudnia o godz. 18

Patrząc z oddali - dotyczy sztuki sprzed stulecia. Jest chronologicznym
i problemowym przeglądem sztuki oraz jej kontekstów kolejnych lat początku
XX wieku: w 2001 - sztuki 1901 roku, w grudniu bieżącego roku, przedmiotem
będzie sztuka roku 1906.

Prezentacje: Hubert Bilewicz, Jacek Friedrich, Małgorzata Omilanowska

piątek, grudnia 15, 2006

Gdyby Giorgione miał kamerę byłby Antonionim. Wywiad z Lechem Majewskim.

Lech Majewski w zeszłym roku miał swoją retrospektywę w MoMA. Mimo sukcesu nadal pozostaje na marginesie polskiej sceny artystycznej. Jego sztuka nie jest ani tradycyjna, ani awangardowa. Wykorzystuje nowe techniki artystycznego wyrazu, a przy tym wielbi dawnych mistrzów. Kuspitowi raczej by się to nie spodobało, ale czy podoba się nam?

Instalacja Krew Poety

Modelator: Tworząc, czerpie pan wiele z dawnego malarstwa, w swoich filmach operuje pan cytatami z dawnych mistrzów. Jaki jest klucz ich doboru?

Lech Majewski: Nie mam żadnego klucza, po prostu pewnych malarzy kocham, mówią mi różne rzeczy... Na obrazach mistrzów są całe przemowy. Jest sporo informacji, ukrytych znaczeń, symboli. Wystarczy tylko, że się poświęci im trochę czasu, a oni skomunikują się z nami. Czy to jest Memling, czy Giorgione, czy Mantegna, Fra Angelico, Sassetta, Giovanni da Paolo, Simone Martini - w ogóle cała Siena. Zapóźniony rozwój Sieny w stosunku do Renesansu najbardziej mi odpowiada; to, co malowali, jak malowali, w jaki sposób budowali tajemnicę. Echo ich malarstwa pobrzmiewa jeszcze chociażby w twórczości Giorgia de Chirico.

M:
Czy to oznacza, że dawne techniki mogą wyrażać współczesny świat, czy może są do tego potrzebne nowe media? Czy malarstwo jest już przestarzałym środkiem wyrazu?

L.M: Obserwujemy teraz come back malarstwa; bardziej handlowy niż formalny. Kreujący trendy na rynku sztuki postanowili zainwestować w malarstwo, bo obraz namalowany farbą lepiej się sprzedaje niż jakaś efemeryda, która ulegnie dezintegracji. Obraz olejny jako towar ma się najlepiej i w związku z tym Charles Saatchii i jemu podobni wybierają obraz. Ma to charakter pulsacji rynku, raz trendy idą w neo geo, raz w ekspresjonizm, potem w neokonceptualizm itd. Dość dobrze poznałem ów rynek pracując nad Basquiatem, miałem wtedy do czynienia z czołowymi marszandami, kolekcjonerami, ludźmi którzy tworzą to, co świat konsumuje w dobrej wierze jako sztukę współczesną… Sieneńczycy czy Wenecjanie też żyli z malowania, ale ich sztuka zawierała w sobie element transcendencji. Ich prace były służebne wobec sił wyższych – Boga, głębokiej wiary. Zupełnie inaczej działa to w dzisiejszych czasach, gdzie transcendencja została zapędzona w kozi róg i zdechła, a jeżeli ktoś chce zaistnieć, to po prostu wystrzela jakimś skandalem, bo skandal to najlepsza przepustka do świadomości mediów i odbiorców, którzy bez skandalu nawet nie splunęliby w naszym kierunku. To się zaczęło w XIX wieku, od Śniadania na trawie Maneta, i Początku świata Courbeta. Prowokacja stała się hasłem wywoławczym, ale czy ona ma coś wspólnego z dziełem sztuki? Być może, ale nie jest to wartość decydująca.

M
: A co dają panu starzy mistrzowie?

L.M: W przeciwieństwie do Ludwiga Wittgensteina, wierzę w niewyrażalność świata, tzn. wierzę, że człowiek składa się głównie z niewyrażalnych doznań, widzeń, obrazów. Dla Wittgensteina świadectwem bytu jest język, istnieje tylko to, co jest zwerbalizowane. A ja wierzę głęboko, że człowiek w ogromnym stopniu istnieje poza słowami, głównie w niezwerbalizowanych doznaniach wzrokowych - złożonych i niejednoznacznych, a zawierających często „współistność” przeciwieństw. I na mnie bardzo intensywnie wpływają obrazy, które widzę, obrazy bogate w znaczenia. Nie mówię o takiej chmarze znaczeń, jak u Bosch`a w Ogrodzie rozkoszy ziemskich, któremu poświęciłem film, ale wystarczy Zima Breugel`a , która przedstawia ludzi schodzących ośnieżonym wzgórzem na polowanie. Przecież to jest tak unikalne oddanie zimy, że aż słyszę skrzypienie śniegu i mam w ustach, w dziąsłach, smak zimowego wieczoru.

Instalacja Krew Poety,
Park Naukowo-Technologiczny, Gdynia


M: Dlaczego pan zatem nie maluje?

L.M: Bo nigdy w życiu nie potrafiłbym tak malować. Zdałem na Akademię Sztuk Pięknych i zacząłem swoje świadome życie od malowania obrazów olejnych, ale o wiele bardziej lubię realizować obrazy za pomocą kamery 35mm czy video, zresztą obojętnie jakiej, a także aparatem fotograficznym.

M: Co panu daje dawne malarstwo?

L.M: Imponuje mi totalnością. Weźmy np. Sąd Ostateczny Memlinga z Muzeum Narodowego w Gdańsku. Kto dzisiaj ma odwagę w takiej skali mierzyć się z tym, czym jest nasze życie? Życie w osi wertykalnej, góra – dół, niebo – piekło, a nie w minirealiźmie tele-noweli. Może ktoś nie wierzyć w Boga Memlinga, czy wyznawać inną religię, niemniej jednak ten diapazon, to rozsadzenie wymiarów jest nam niezbędne, bo w dzisiejszych czasach giniemy od banału.

M: Czy znalazłby się artysta współczesny, o którym mówiłby pan z taką pasją jak o dawnych mistrzach?

L.M: Bardzo cenię np. Billa Violę, który ma dużo ze starego mistrza, co widać w jego video artach ludzi w zwolnionym tempie. Jego realizacje mają dużo z kontemplacyjności, czy z przywrócenia pewnego rodzaju sacrum.

M
: W którym momencie zdecydował się pan zająć videoartem? W Gdyni możemy oglądać KrewPoety, którego nazwa jest identyczna jak film Jeana Cocteau, czy inspirował się pan tym filmem?

L.M:  Trochę tak… Ale to jest skomplikowana historia: zdałem na ASP i jednocześnie obcowałem z najnowocześniejszą sztuką w Wenecji, gdzie miałem rodzinę i jeździłem na wakacje. Bywałem na Biennale, poznałem osobiście Warhola, Lichtensteina, Rosenquista i innych artystów, gdy byłem jeszcze szczeniakiem. Przychodziłem na ich wernisaże, dostałem nawet prezent od Warhola w postaci papierowej torby z krową, ale przeżywałem Tempestę Giorgiona w Galerie dell’Accademia, a nie Warhola. Ci współcześni imponowali mi swoją siłą, swoją muskulaturą wizualną, lecz mnie interesowała tajemnica Giorgione, gęstość jego malarstwa, jego bogactwo. A u współczesnych tego bogactwa nie widziałem. Współcześni dawali mi silny cios w szczękę, nokaut, podczas gdy Giorgone zapraszał do przedziwnych krain, ogrodów. Opisałem to w powieści Pielgrzymka do grobu Brigitte Bardot cudownej - oglądający obrazy dawnych mistrzów mogą niemal zanurzyć w nich rękę, jak w stawie pełnym alg i elektryczności. Wpatrując się w Tempestę przypomniałem sobie sekwencję parku w filmie Powiększenie Antonioniego i zdałem sobie sprawę, że gdyby Giorgione żył to byłby Antonionim filmującym ów tajemniczy park. Zdecydowałem się pójść do szkoły filmowej i porzucić to, co robiłem do tej pory. Miałem w związku z tym kaca, bo zdawało mi się, że zdradziłem właściwe powołanie - dlatego też mój debiut fabularny Rycerz był hołdem złożonym malarstwu Quatrocenta. Potem wyjechałem do Ameryki i chciałem udowodnić sobie, że mogę robić komercyjne filmy. Więzień Rio stał się filmem zarabiającym dziesiątki milionów dolarów, ale nie dał mi satysfakcji. Wszystko niby miałem, otworzył się przede mną Hollywood, wszedłem do tak zwanego „klubu”, lecz poczułem, że poszedłem nie w tą stronę, w którą powinienem, że jestem wyjałowiony. Wtedy zacząłem wracać w stronę malarstwa. Dla mnie Ewangelia według Harry`ego to obraz, Basquiat to film o malarzu, Wojaczek jest jak grafika, Angelus jest o Ociepce i malarzach, a Ogród rozkoszy ziemskich chyba nie wymaga komentarza. 10 lat temu Zrobiłem Pokój saren, właśnie jako video fresk (wcześniej nie cierpiałem techniki video, ale odkryłem, że jeżeli chodzi o miękkie budowanie obrazu, to video jest znacznie lepsze niż taśma, bo taśma jest po prostu za twarda). W Gdyni na festiwalu, decyzją krytyki Pokój saren zajął przedostatnią pozycją, nie był nawet ostatni, tylko przedostatni, co mnie zasmuciło, bo gdyby był ostatni to byłoby to honorowe, a taki przedostatni to, co to właściwie jest? Pomimo tego, film ten zaistniał w innych krajach. Najpierw docenił go kurator Muzeum Sztuk Pięknych w Buenos Aires i pokazał jako instalację w Museo de Belle Arte, po czym zobaczył to kurator z Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Laurence Kardish i powiedział, że nie przypuszczał, by współczesna sztuka mogła zwrócić go tak głęboko ku niemu samemu. Zaprosił więc Pokój saren do MoMA. Gdy kilka lat później Kardish zaproponował mi retrospektywę w Museum of Modern Art, pomyślałem, że żartuje, bo chyba trzeba umrzeć, albo mieć 100 lat, żeby mieć tam retrospektywę. W swojej przemowie Kardish uznał mnie za „pioniera video artu kunsztownego”. Powiedział, że „wszyscy artyści teraz chwycili za kamery, ale nie wiedzą, jak się nimi posługiwać, a Lech Majewski wie, bo opanował język ruchomych obrazów”. Wymienił trzy nazwiska twórców video artu, które on ceni najbardziej i tu wymienił Williama Kentridge`a z RPA, który właściwie robi animacje, Barneya i mnie. To są dla niego artyści tworzący tzw. kunsztowny video art.

Kadr z video Krew Poety

M: Potrafi się pan posługiwać kamerą, bo skończył pan szkołę filmową.

L.M: Szkoła mnie raczej oduczała. Tylko mój opiekun artystyczny Wojciech Has oraz Grzegorz Królikiewicz czegoś mnie nauczyli. Reszta była ogłupiająca. Pamiętam jak zobaczyłem się w Nowym Jorku ze Spike`m Lee, który właśnie kończył swój pierwszy film i ja także kończyłem swój debiut amerykański. Patrzyłem na niego jak zawodowiec na amatora. A przecież jego She's Gotta Have It miał znacznie większą siłę niż mój Flight of the Spruce Goose, dlatego że nie posiadł tej zbędnej wiedzy, którą my wynosimy ze szkoły filmowej. Kino nie leży w warsztacie, a w pasji, w sercu, tak jak cała szuka. Jeśli ta pasja i serce już są, wtedy warsztat może się przydać . Zazdrościłem mu, tak samo, jak Basquiat`owi zazdrościłem najprostszego podejścia do rzeczywistości.

M: Wielu artystom studiującym w ASP, którzy robią video art zarzuca się braki w kształceniu w filmie, pracy z kamerą.

L.M: Tak, ale to nie zmienia faktu, że wiele jest ciekawych video artów… Chociaż to, co widziałem niedawno w Berlinie, w Hamburger Bahnhoff, gdzie jest ogromna wystawa video artu z kolekcji Flicka, to były bardzo słabe rzeczy, może poza paroma wyjątkami.

M:
Skąd u pana fascynacja współczesnym artystą Basquiat`em, skoro inspiruje pana głównie dawne malarstwo?

L.M: Zachowując wszelkie proporcje on jest dla mnie parafrazą Leonarda da Vinci. To też moja osobista sprawa. Gdy montowałem Więźnia Rio i mieszkałem obok Windsoru, moi producenci załatwili mi możliwość odwiedzania królewskiej biblioteki i oglądania kodeksów Leonarda da Vinci. Siedziałem w Windsorze, oglądałem kodeksy i po prostu szlag mnie trafiał, bo zdałem sobie sprawę, że siedzę właśnie i patrzę na prace absolutnego geniusza, a ja, jak jakaś XX-wieczna ofiara, co ja mogę zrobić? Studiując nogę konia on odkrywał nogę konia. A nam już nic nie zostało, bo jest odpowiednia książka napisana przez zoologów i oni nam wszystko powiedzą o tej nodze konia, a jeszcze weterynarz dopowie. Wyszedłem zdruzgotany faktem, że mam tylko prawo do wtórnego interpretowania czegoś co już jest odkryte… Rok później trafiłem na Basquiat`a, który na czworaka rozrysowywał monety, bilety do metra, płyty Milesa Davisa i poczułem że między nimi jest jakiś związek. Basquiat też opisywał rzeczywistość jaka jest - czołgał się po brystolu jak dziecko i tylko z podejściem dziecka, albo „nowego dzikiego” mógł opisywać widziany świat. Zrozumiałem, że każdy z nas odkrywa rzeczywistość na nowo, bo każdy ma do opisania swój własny świat. Zdecydowałem się zrobić o nim film. Dwa lata spędziłem na szlaku Basquiata, szlaku prowadzącym właściwie przez wszystkich marszandów, ważniejsze galerie, dealerów i narkomanów Nowego Jorku i wówczas właśnie zobaczyłem kuchnię robienia nazwisk i sztuki.

Rozmowę przeprowadzili: Ola Grzonkowska, Roma Piotrowska i Maks Bochenek.

PINK FLAMINGO nr 4


Monsieur Zupika aka Wet Dick Jr. po raz czwartyzaprasza do comiesięcznego cyklu Pink Flamingo.
W programie:
FRESHMASTERS – multimedialna projekcja
MASSKOTKI – koncert
Projekcja filmu „Sekretne przygody Tomcia palucha” - z podkładem muzycznym granym „na żywo”
4.dj KHRIS
Videoclip dj NOIZZI

Gdzie: C.O.B.E
Gdańsk, ul. Do Studzienki 32
tel: 058 344-38-59
Kiedy: 15 Grudnia 2006 (piątek)
Godzina: 21:00
Wstęp wolny

szczegóły www.cobe.pl

WYDARZENIA I OBRZEDY - performance studentow ASP


Julia Kurek

Sztuka performance niezwykle trudna, wymagająca odwagi i samo poświęcenia performera rzadko jest nauczana na Akademiach Sztuk Pięknych, tak w kraju jak za granicą. Pokazy performance, które odbyły się w środę na gdańskiej ASP były częścią zaliczenia w Pracowni Intermedialnej prowadzonej przez Grzegorza Klamana. Performance`u z definicji nie można się nauczyć, co więc daje studentom szkoła? Wydaje się, że stwarza im dogodne warunki i bodziec do działania, oraz intelektualne wsparcie.

W performance bardzo ważna jest rola ciała, które staje się pośrednikiem pomiędzy performerem a światem, między wnętrzem a zewnętrzem. Ciało staje się w performance nie tylko narzędziem, ale i materią dzieła. Performer angażuje ciało, które pozwala wyrazić mu ideę tkwiącą w umyśle. Jego działanie musi być całkowicie szczere, nie może mieć nic z aktorstwa. Performer powinien otworzyć się na TU i TERAZ, zapomnieć o tym jak widzą go inni, inaczej działanie nie przestanie być zwykłym teatrem. Artysta-performer przyjmuje swoje ciało jako obiekt sztuki [1], obiekt ów nie jest jednak hermetyczny, zawsze wywołuje natychmiastową reakcję i wciąga widza w obszar sztuki.

Zadaniem studentów było wybranie jakiegoś ważnego wydarzenia, które później miało zostać skopiowane, bądź zarejestrowane na video. Performance miał być zintegrowany z obrazem rzutowanym z projektora video.

Jako pierwszą można było oglądać akcję Julii Kurek, która zaprosiła do współpracy mężczyznę. Dziewczyna była ubrana w suknię ślubną z welonem, chłopak zaś w jasny garnitur. Działanie zostało zintegrowane z filmem, rejestrującym zabawę weselną, w której goście tańcząc w kółku podają sobie butelkę wódki, z której - nalewając sobie co jakiś czas do kieliszka - piją. Projektor z którego był rzutowany obraz, kręcił się w kółko. Dziewczyna i chłopak wykonali przed publicznością analogiczną zabawę krążąc po sali, rzucając sobie butelkę wódki i pijąc z niej. Kurek wybrała wdzięczny temat, bardzo swojski, pokazujący to czego wszyscy trochę się wstydzimy. Pokazała prowincjonalną zabawę, lokalne przyśpiewki i to, że na weselu wszystko kręci się wokół picia wódki... Zabrakło jednak autentyczności, płyn w butelce był tylko wodą, para zachowała trzeźwość. Performance został zakończony po kilku minutach bez żadnej puenty, bez konkretnych emocji. Zabrakło tu zdecydowanego działania, manifestacji prawdziwości własnej cielesności. Na uwagę zasługuje fakt, że studentka wykorzystała nagranie ze swojego własnego wesela i zaprosiła do pracy swojego własnego męża, co nadaje temu performance`owi cechy ekshibicjonizmu, ale także autoterapii. Jak pisze Włodarczyk [2], performance to działanie bardzo osobiste, oparte na życiu artysty, prywatnej mitologii, codzienności i rytuałach życia zbiorowego. Prawie wszystkie te elementy zostały przetworzone w działaniu Julii Kurek.

Pole działania Damiana Maruszaka stanowiła zdeformowana i częściowo rozciągnięta na ściany i podłogę projekcja filmu z pielgrzymki do Mekki. Na zrzutowany ruchomy obraz, ukazujący muzułmanów okrążających Kabę, chłopak sypał gwoździe, a następnie odwracał je ostrzem w kierunku widzów. Na koniec podniósł jeden z gwoździ i zdecydowanym ruchem wbił go w ścianę. Akcja Maruszaka porusza problem ideologii i religii, wzajemnego wpływu tych wartości oraz opresyjnej sytuacji, w której znajduje się człowiek wierny i religijny. Jak mówił performer, akcja miała poruszać się w dwóch sferach – sacrum i profanum. Mało czytelny obraz video, którego temat pielgrzymki muzułmańskiej mogła zdradzić jedynie arabska modlitwa oraz niejednoznaczna symbolika gwoździa, zatarły wyraźną granicę pomiędzy tym co było sacrum a tym, co profanum. Poprzez wykorzystanie  przykładu religii, kojarzącej się w ostatnich latach wyłącznie z fundamentalizmem i skrajną ideologią, akcja traci wiarygodność i zawęża problematykę, pozwalając sobie na zarzut powielania kolejnych stereotypów.



Damian Maruszak

Ostatnim zaprezentowanym performance była akcja Honoraty Martin. W ciemnym pomieszczeniu, na podłodze ułożone zostały w kształcie serca prostokątne tafle szkła, na których wyświetlana była transmisja komentowanego meczu piłkarskiego. Zniekształcony obraz padał również na ścianę. Po chwili głos komentatora został zastąpiony piosenką, w rytm której dziewczyna zaczęła tańczyć. Taniec z piłką, przypominał taniec z partnerem. Piosenka zagłuszyła odgłosy meczu i w chwili kiedy wybrzmiało „i love you”, performerka zaczęła rzucać piłką w rozłożone szkło, kontynuując taniec. Mimo odpryskujących fragmentów szkła, Martin kontynuowała „zabawę”. Kiedy zapadła cisza Honorata nadal z impetem uderzała piłką w szkło, narażając tym samym siebie i publiczność na ewentualne obrażenia. Performance Honoraty Martin opiera się na kontrastach. Mecz piłkarski kojarzony jest z męskością, często z agresywnymi emocjami. Martin w interesujący sposób przeciwstawia przyjęte stereotypy , gdzie delikatność i kobieca uległość zestawiona została z dobiegającymi z głośników okrzykami widzów meczu piłkarskiego. Napięcie i prawdziwe zagrożenie jakie stworzyła dziewczyna wyróżnia tę akcję spośród dwóch pozostałych. Nie namawiamy do zachowań zagrażających zdrowiu, ale zdecydowane działanie i prawdziwość wywołanych przez Honoratę emocji zbliża jej działanie do istoty performancu. Zabrakło natomiast interakcji z widzem, co można zarzucić wszystkim pokazom.


Honorata Martin


[1] R. D`Angelo, Performance to jest..., [w:] Performance, red. B.Stokłosa, Warszawa 1984, s.80.

[2] W. Włodarczyk, Sztuka Europy Środkowo-Wschodniej i Polski, [w:] Sztuka Świata, t.10., red. W. Włodarczyk, Warszawa 2005, s.135.

środa, grudnia 13, 2006

Zapowiedź - wystawa PETERA FUSSA


PETER FUSS  wychodzi ze swoimi pracami w przestrzeń publiczną. W Trójmieście umieszcza nielegalne billbordy w miejscach, gdzie może je zobaczyć duża liczba osób. Jego partyzanckie akcje komentują zastaną (nie tylko Polską) rzeczywistość. PETER FUSS także maluje i właśnie tego typu prace będzie można obejrzeć w PGR_arcie, w sobotę na wystawie Sometimes i feel ashamed to be polish.
Jak piszą organizatorzy, prezentowane obrazy poruszają temat ,,polskości" zawartej w stereotypach, życiu publicznym, zwyczajach, kulturze, życiu codziennym. ,,Polskości", która czasami śmieszy, czasami denerwuje, a często żenuje i zawstydza

16.12.2006, sobota
22.00
+ Koncert JaaBaaRoid [23.00]
Rezerwacja: pgr_art@op.pl / wstęp 5 pln . KRS 1 pln /Wolna Pracownia PGR ART - Kolonia Artystów / Gdańsk Stocznia /


http://www.peterfuss.com/

Zapowiedź- Akademia po godzinach SZTUKA MĘCZY... O znoju, trudzie i marudzie w sztuce



AKADEMIA PO GODZINACH zaprasza na kolejne spotkanie do
Akademii Sztuk Pieknych w Gdańsku, Targ Węglowy 6, Audytorium.

SZTUKA MĘCZY... O znoju, trudzie i marudzie w sztuce
czwartek, 14 grudnia o godz. 18
Prezentacje: Hubert Bilewicz, Jacek Dominiczak, Jacek Friedrich,
Roman Nieczyporowski, Agata Rogos, Agnieszka Szeffel

wtorek, grudnia 12, 2006

MATEUSZ PĘK - Świątynia w cyberkulturze - ilustracje


Dziewiąta odsłona cyklu PROJEKT_1.

Spotkanie z twórcą (godz. 13.00, czytelnia Biblioteki Prawnej UG)
poprzedzi wykład p.t.  "Świątynia w cyberkulturze".
Referować będą: prof.  Zdzisław Brodecki, dr Anna Nawrot, Mateusz Pęk.
Wykład zacznie się o 11.30 w auli "A" Wydziału Prawa i Administracji,
ul. Bażyńskiego 6, Gdańsk.

Kurator: Dominika Skutnik 

ZAPOWIEDZ - EUROSHORTS 2006 W LAZNI.


‘Miasto Krótkich Filmów” czyli EUROSHORTS 2006 Festiwal Euroshorts jest jedyną europejską imprezą obejmującą jednocześnie filmowy obszar niekomercyjny w tym dokument, fabułę, animację i formy eksperymentalne z reklamą. W listopadzie już po raz 15 „ Euroshorts zanektwało Warszawę jako „Miasto krótkich filmów”. CSW Łaźnia prezentuje replikę festiwalu Euroshorts 2006, z wyborem najciekawszych obrazów fabularnych, dokumentalnych i animowanych zakwalifikowanych do konkursu, najlepsze polskie filmy reklamowe oraz osławiony Amerykański Film Reklamowy 2006, który dorocznie włączany jest do kolekcji MOMA w Nowym Jorku. Wyróżnienia zdobyły w nim wszystkie znaczące polskie filmy reklamowe ostatnich lat. Podczas repliki festiwalu zaprezentowana będzie nowość wydawnicza Fundacji Młodego Kina płyta dvd z najlepszymi realizacjami i reklamami wyróżnionymi przez Euroshorts w ostatnich latach. Komentarz do prezentacji, dyrektor festiwalu, reżyser Przemek Młyńczyk.

Program:

14.12.2006 godz. 17.00 – 20.30

godz. 17.00 Euroshorts 2006 - FILMY DOKUMENTALNE
1. A nawet, jeśli jest winna 10', Francja, reż. Jean-Gabriel Periot
2. Fish Eye / Rybie oko 5', Czechy, reż. Margot Buff
3. www III blues 20', USA, reż.. Shawn Cheatham

godz. 17.40 - 20.30 Euroshorts 2006 - FILMY FABULARNE
1. Bhai-bhai 19', Francja, reż. Olivier Klein
2. Cabalerno 6', USA, reż. Jarrah Gurrie
3. landestine 13’, Wielka Brytania, reż. Justin Doherty
4. Die Rasur / Golenie 7’, Niemcy, reż. Tuncay Kulaoglu, Martina Priessner
5. Dissolution 14', Wielka Brytania, reż. Gareth Wild Niolesh Bell Gorsia
6. Emilka Płacze / Emilka Cries 32', Polska, reż. Rafał Kapeliński
7. God's Good Pleasure 18', USA, reż. Dawn Westlake
8. Je joue (I Play) / To taka gra 2', Łotwa, reż. Jean Counet
9. Melodramat, 19', Polska, reż. Filip Marczewski
10. Motion Report 17', Serbia, reż. Verica Patrnogić
11. Near Life Experience 7’, Francja, reż. David Cangardel
12. Skinheads / Skinheadzi 15'30", Kanada, reż. MIchael Vass
13. Tricko (T-Shirt) / Koszulka 11', Czechy, reż. Hossein Martin Fazeli

15 grudnia 2006, 18.00-20.45

godz. 18.00 Amerykański Film Reklamowy 2006
godz. 19.00 Euroshorts 2006: najlepsze nagrodzone polskie filmy reklamowe

10 reklam nagrodzonych w kategorii pomysłu i scenariusza filmu reklamowego, zdjęć filmowych, w kategorii dźwięku, w kategorii filmu społecznego, w kategorii grafiki telewizyjnej. Promocja dvd Euroshots 2006.

godz. 20.00 FILMY ANIMOWANE I EKSPERYMENTALNE

1.Atonement Tonight / Wieczorna pokuta 4’27, Australia, reż. Anny Slater
2.Defaced 3'27" Ireland / Irlandia, reż./dir. Lorcan Finnegan
3.Guy's Guide to Zombies / Przewodnik dla chłopców o Zombie 3', UK / Wielka Brytania, reż. Daniel Austin
4.Infinite Justice 2', Germany / Niemcy, reż. Karl Tebbe
5.Ciudad Dormida 10', Spain / Hiszpania, reż. Enrique Rodriguez i Moncho Fernandez
6.Dubus 4'09", Russia / Rosja reż. AV
7.Paperwork 10', UK / Wielka Brytania, reż. Wyn Mason
8.Ectasy's Poem 3', Brasil / Brazylia, reż. Kika Nikolela

poniedziałek, grudnia 11, 2006

Studenci robią performance

W środę 13 grudnia będzie można zobaczyć Prezentacje Performance studentów 3
roku Pracowni Intermediów. Na parterze Małej Zbrojowni (wejście na przeciw
portierni) odbędą się pokazy Julii Kurek, Gabriela Roszaka, Damiana Maruszaka i Honoraty Martin.

Kiedy: środa, 13 grudnia, godzina 12.00
Gdzie: Wydział Rzeźby ASP pl. Wałowy 15

środa, grudnia 06, 2006

Zapowiedź - Manipulacje. O ekonomii kłamstwa w Łaźni



Wystawa "Manipulacje. O ekonomii kłamstwa" mierzy w nadużycia wartości kulturowych i zbiorowej własności. Jako śledztwo w głąb etyki artystycznej produkcji i mechanizmów postrzegania odkrywa wewnętrzną politykę i strukturę przemysłu artystycznego i kulturowego. Ukazuje codzienne doświadczenia zbiorowego i indywidualnego zachowania i grania artystów (lub raczej grania fair lub nie fair), jak również sfery artystycznych strategii (jako narzędzia i motoru produkcji iluzji oraz systemu odbioru).

Upadek i desperacka próba konstrukcji, jak również porażka i sukces w próbie stworzenia czegoś wiarygodnego, zawiła fikcja i fabrykowanie wnikliwych sztuczek, są włączone w prace artystów zaproszonych do uczestnictwa w wystawie. Stosują oni ukryte strategie działań, gdzie funkcja manipulacji jest środkiem w odstraszaniu i eksperymentowaniu z powszechnie przyjętymi podstawami rzeczywistości. W sztuce manipulacja występuje jako narzędzie negocjowania rzeczywistości - terenu świadomych oszustw artystów.

W wystawie weźmie udział 19 artystów z kraju i zagranicy: Paweł Althamer, Hubert Czerepok, Zbigniew Libera, Jan Simon, Christian Tomaszewski, Joanna Malinowska, Michał Budny; Bart Stole, Johann Grimonprez (Belgia); Julian Rosefeld (Niemcy); Pascal Grandmaison, Benny Nemerofsky Ramsay, Marcel Dzama (Kanada); Kim Schoenstadt, Jorge Prado (USA); Runa Islam (Anglia); Markus Schinwald (Austria); grupa Los Carpentieros (Kuba).

Kurator: Adam Budak
piatek godz.18, 8 grudnia 2006 - 25 lutego 2007
Centrum Sztuki Współczesnej "Łaźnia"
ul. Jaskółcza 1, 80-767 Gdańsk

wtorek, grudnia 05, 2006

ZAPOWIEDZ :Lech Majewski w Gdyni.


ARTYSTA OBRAZU – OBRAZ ARTYSTY.

W dniach 9-16.12.06. w Pomorskim Parku Naukowo-Technologicznym (Gdynia - Redłowo) odbędzie się retrospektywny pokaz twórczości Lecha Majewskiego.


Majewski jest reżyserem filmowym i teatralnym, pisarzem, poetą i malarzem. Oprócz filmów, będzie można zobaczyć, pierwszy raz pokazywaną w Polsce, instalację „Krew poety” składającą się z 33 videoartów. Zamieszczone poniżej zdjęcie przedstawia pracę Majewskiego, która została zaprezentowana w MoMA w Nowym Jorku, gdzie w maju 2006r. odbyła się retrospektywa jego twórczości. Jest to tym bardziej ważne wydarzenie, ponieważ Mejewski jest jednym z najmłodszych artystów, którzy mieli wystawy retrospektywne w MoMie.

09 / 12 / 2006 - 16 / 12 / 2006
PREZENTACJA INSTALACJI :
Krew Poety
/ czynna codziennie w godz. 10.00-18.00 /

09 / 12 / 2006 - 11 / 12 / 2006
RETROSPEKTYWA FILMÓW ARTYSTY :
Kadr z filmu "Angelus".
09 / 12 / 2006
18.00 Angelus / 2000 / 103'
19.45
Rycerz / 1980 / 81'
10 / 12 / 2006
18.00
Ogród rozkoszy ziemskich / 2004 / 104'
20.00
Spotkanie z Lechem Majewskim
21.00
Ewangelia według Harry'ego / 1992 / 82'
11 / 12 / 2006
18.00
Wojaczek / 1999 / 103'
19.45
Pokój saren / 1997 / 90'
Wkrótce wywiad z Lechem Majewskim.

Zapowiedź: Karol Radziszewski "Kompozycja 1" w pgr_arcie

sobota, 09.12.2006
Karol Radziszewski "Kompozycja 1"
start 22.00
Rezerwacja: pgr_art@op.pl / wstęp 5 pln . KRS 1 pln /

"Struktura świata zbudowana jest z elementów przypadkowych, a
rzeczywistość pełna jest przykładów sytuacji losowych, zdarzeń
przypadkowych." - twierdził Ryszard Winiarski. Dla realizacji swoich
prac wybrał metodę odwołującą się do nauk ścisłych - matematyki,
statystyki, teorii gier. Jednocześnie uważał, że między uczuciem a
logicznym myśleniem nie zachodzi żadna istotna sprzeczność, lecz wręcz
przeciwnie, w każdym procesie myślowym zawarty jest immanentnie czynnik
emocjonalny. Podejmując grę z jego twórczością, zapraszam publiczność do
współuczestnictwa w tworzeniu "Kompozycji 1".

Co ma wspólnego Chrystus z trzema głowami z wystawą Nowi Dawni Mistrzowie


Steven Assael

Steven Assael, wystawa Nowi Dawni Mistrzowie

Wystawa Nowi Dawni Mistrzowie w Pałacu Opatów wywołała burzliwą dyskusję na temat sztuki współczesnej. Wydaje się jednak, że gdyby nie wojownicze nastawienie kuratora wobec sztuki postmodernistycznej i jego prowokacyjne założenia, mówiące o powrocie do tradycyjnych technik tworzenia, do malarstwa figuratywnego oraz do skoncentrowania się na kunszcie artystycznym,
to wystawa ta przeszłaby bez echa.
Każdy czasami lubi sobie obejrzeć ładne malowanki (chociaż na wystawie zdarzają się niestety także prawdziwe koszmarki) i taka sztuka zawsze będzie istnieć, bo dociera bardzo szybko do przeciętnego odbiorcy, ale po co robić wokół niej tyle szumu? Póki co malarzem numer jeden i tak pozostaje Beksiński, a rzeźbiarzem Mitoraj i nic na to nie poradzimy.

Jeszcze przez kilka dni można w kościele św.Jana (w ramach wystawy w Pałacu Opatów...)
oglądać Chrystusa z trzema głowami, czyli fantastyczną „Ostatnią Wieczerzę” Macieja Świeszewskiego.
A na koniec fragment skeczu Monty Pythona o „Ostatniej Wieczerzy” i o problemach z nadprogramową ilością Chrystusów.

"Papież: Dobry wieczór, Michale Aniele. Chciałbym z tobą pogadać o tym twoim nowym obrazie Ostatnia Wieczerza. Nie jestem nim zachwycony.(...) Co cię opętało, że namalowałeś tam aż trzech Chrystusów?

Michał Anioł: Robi wrażenie, koleś.

Papież: Wrażenie?

Michał Anioł: Jasne! Wspaniale wygląda! Jeden gruby idealnie równoważy dwóch szczupłych.

Papież: Był tylko jeden Odkupiciel!

Michał Anioł: Wiem o tym. Wszyscy wiemy, ale co z moją licencją artysty?

Papież: Chcę jednego Mesjasza!

Michał Anioł: Powiem ci, czego ty chcesz, koleś. Chcesz jakiegoś cholernego fotografa, ot, co! Ja jestem artystą, do ciężkiej cholery !

Papież: Zaraz ci powiem, czego chcę. Chcę Ostatniej Wieczerzy z jednym Chrystusem, dwunastoma apostołami, bez kangurów (...) do południa w czwartek, albo ci nie zapłacę!

Michał Anioł: Cholerny faszysta !

Papież: Jestem cholernym Papieżem. I może nie znam się na sztuce, ale wiem co lubię!"

Maciaj Świeszewski, Ostatnia Wieczerza (fragment)

 

sobota, grudnia 02, 2006

Zając obok Świeszewskiego


Wilhelm Sasnal, Ufo, 2002

 Polskie malarstwo nie umiera. Świadczy o tym chociazby zawrotna kariera Wilhelma Sasnala, którego obrazy osiągają ceny 200 tysięcy dolarów („UFO” z 2002 roku 16 listopada na aukcji w Nowym Jorku sprzedano za 216 tysiące dolarów), ale także planowana wielka wystawa „Malarstwo polskie XXI wieku” w Zachęcie. Kuratorka Agnieszka Morawińska zaprosiła do współpracy blisko 60 artystów pochodzących z różnych pokoleń i środowisk. Takie założenie sprawi że obok prac wywodzących się z modernizmu zobaczymy takie, które rozciągają pojęcie malarstwa o street art i sztukę video. Już 16 grudnia będziemy mogli zobaczyć na jednej wystawie prace Iwony Zając i Macieja Świeszewskiego. Projekt może być więc ciekawym głosem w dyskusji o sytuacji i pozycji malarstwa w XXI wieku.