piątek, września 28, 2007

Transfotografia w Łaźni

Michael Ackerman
Ciało X porusz się z prędkością Y w kierunku punktu Z. Najpierw idzie miarowo - odmierzając krokami przebytą drogę, potem przyśpiesza, w końcu nabiera rozpędu, nie rejestruje mijanych krajobrazów. Po chwili zatrzymuje się, rozgląda. Znowu biegnie - dalej i dalej aż dociera do granic kraju. Napotyka na opór (faktyczny, mentalny?). Na styku państw, wszystko może być tylko zapowiedzią tego, co jest po drugiej stronie. Jeszcze krok i ciało-obiekt będzie w innym wymiarze. Czy rzeczywiście będzie to inny wymiar? Czy przemieszczenie fizyczne ciała faktycznie wiąże się z wkroczeniem w diametralnie inną społeczność i czy wytyczone granice są wystarczające, by odzwierciedlić odmienność/podobieństwo poszczególnych mieszkańców świata.

Pytania te nurtują organizatorów festiwalu Transfotografia, która porusza temat granic i ich przekraczania. Prace zaprezentowane w CSW Łaźnia są raczej próbą odpowiedzi na pytania o granice, niż odpowiedzią na nie. W koncepcji pominięty został istotny wątek tego, co na styku, co liminalne i nieokreślone. Choć , zdjęcia nie mają wyłącznie wartości estetycznej, to problem granicy, jej wytyczenia i przekroczenia, ginie przytłumiony atrakcyjnością fotografii z różnych państw. Mimo że, przedstawienia dotykają problemów wojny czy władzy, jak w przypadku prac „Korea Północna - Inna podróż”, to jednak pokrewieństwo tematyczne nie zaciera wrażenia kilkutorowej narracji. Punkty styczności między zdjęciami poszczególnych artystów, są słabe, dlatego koncepcja wystawy traci na ostrości. Obszary zainteresowań dzieł mają podobny zakres, ale nie wchodzą ze sobą w dialog. Każdy z czterech zaprezentowanych w CSW Łaźnia projektów opowiada własną historię, zamkniętą na pozostałe. Z tego względu można zarzucić wystawie przeglądowy charakter. Poza tym temat przekraczania został potraktowany bardzo dosłownie, co zaowocowało zestawieniem fotografii z poszczególnych krajów. Problem idei granic zanikł na rzecz przekroczenia geograficznego.

Leo Fabrizio, Bunkry
Mimo że koncepcja wystawy pozostaje niejasna, to dzieła udostępnione zwiedzającym, są bez wątpienia godne uwagi. Projektem, który uważam za atrakcyjny wizualnie są „Bunkry” Leo Fabrizia. Tworzą go fotografie szwajcarskich fortyfikacji, które powstały na skutek zainteresowania artysty budowlami obronnymi na tym terenie. Imponująca liczba bunkrów w Szwajcarii - najbardziej pokojowym kraju Europy, to dopiero pierwsze zaskoczenie. Kolejnym są zapewne teatralne formy kamuflażu: ukrywanie bunkrów za parawanami ”ceglanych ścian” czy „usypanych kamieni”. Nieodłączne elementy szwajcarskiego krajobrazu (domy, z okiennicami, skały, groty) przy bliższym poznaniu zdradzają swoje drugie oblicze.
Manuel Litran w swojej pracy „Czerwona strefa. 50 lat po bitwie pod Verdun”, podobnie jak Leo Fabrizio, proponuje niekonwencjonalne spojrzenie na zagadnienie wojny. Litran narzucił sobie postawę niemego świadka, który nie ingeruje w zastaną rzeczywistość. Konfrontuje widzów z tym, co pozostało: pociskami, bronią, hełmami, szczątkami ludzkiego ciała. Podmiotem mówiącym wydają się rzeczy-świadectwa. Zdjęcie-obraz stanowi czytelny komunikat, niewymagający komentarza. Subtelne spojrzenie na wojnę czy opowiadanie poprzez historię przedmiotów, to czynnik wyróżniający, ale ciężko stwierdzić na ile uzasadnia on wybór tego dzieła do „Transfotografii”.

Olivier Mirguet
Najbliższa idei wystawy wydaje się praca „Korea Północna- Inna Podróż” Oliviera Mirgueta. Składa się na nie zestaw fotografii wykonanych przez osobę z zewnątrz - z Zachodu, ale według norm narzuconych od wewnątrz - przez władze. Autor musiał posłużyć się ograniczonym typem przedstawień, nie tracąc przy tym swojej optyki i pozostając jednocześnie w zgodzie z władzami Korei. Widoczny jest tu ruch „od” i „do”- przejścia od mentalności Europejczyka do mentalności Koreańczyka. Nie jest to przejście łatwe, ponieważ zależy od postrzegania jednostkowego. Korea- państwo reżimu czy dobrobytu? Odpowiedź zależy w tym wypadku od patrzącego. Percepcja warunkowana jest nie tylko przez położenie geograficzne, ale także przez systemy polityczne i wszystko to, co określa granice ludzkiego myślenia. Zbiór fotografii Mirgueta można uznać za najbardziej „otwarty na przekraczanie granic”.
Blisko koncepcji wystawy jest również projekt Michaela Ackermana, który wychodzi naprzeciw idei przekraczania możliwości mediów. „Half Life” stanowi zapis onirycznej podróży poprzez wybrane miasta Ameryki, Polski, Francji, Włoch i Niemiec. Na pracę składa się slide show oraz dopowiadająca zdjęcia muzyka. Dźwięk jest w tym dziele równoprawnym czynnikiem twórczym, budującym nastrój i osadzającym poszczególne obrazy w kontekście.
Pod tym względem „Half Life” stanowi nawiązanie idei festiwalu, który tak naprawdę mógłby nie tylko odwoływać się do treści przedstawień, ale także do środków formalnych. To dobry pretekst do rozważań na temat mediów, granic ich możliwości oraz wzajemnym uzupełnianiu się wielu rodzajów działań artystycznych. Niestety jest to jedna z kwestii nie podjętych przez twórców koncepcji „Transfotografii”.

Michael Ackerman

Tekst: Agnieszka Nasierowska

Agnieszka Nasierowska (ur. 1986 w Warszawie) studentka Kolegium MISH na UW (Wiedza o Kulturze, Historia Sztuki, Wiedza o Teatrze). Zainteresowania : Teatr Tańca, japoński teatr nõ, dyskurs dotyczący ciała. Związana z Teatrem Wytwórnia.


środa, września 26, 2007

Strajk na stoczni


W piątek i sobotę szykuje się na stoczni STRAJK - MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL muzyki elektronicznej , performance i wideo. Jak piszą organizatorzy "STRAJK - to dwudniowe wydarzenie artystyczne w którym biorą udział muzycy, artyści video , perfomerzy oraz twórcy niezależnej muzyki elektronicznej". Do wydarzenia dołączony jest krótki tekścik traktujący o jego idei :STRAJK zwraca się ku osobom, ku jednostkom uwikłanym w procesy polityczne
i społeczne, których osobista pamięć jest wpisana w doświadczenie zbiorowe i
różne formy jego upamiętnienia. Jest wizerunkiem historii Stoczni Gdańskiej w
pamięci tych, którzy urodzili się za późno. Wizerunek ten oparty jest tylko
na iluzorycznie autentycznych źródłach."
Organizatorzy zapomnieli jednak umieścić przypisów, w których odnosiliby się do źródła z którego wzięli ową idę, mianowicie do strony internetowej Instytutu Sztuki Wyspa. Pierwsza część powtarza tekst do wystawy
Strażnicy Doków, w którym zostało napisane: „Projekt zwraca się ku osobie, ku jednostkom uwikłanym w procesy polityczne i społeczne, których osobista pamięć jest wpisana w doświadczenie zbiorowe, oficjalne reprezentacje historii i różne formy upamiętnienia i mitologizacji.” Druga zaś - tekst z Tektoniki historii, którego przepisany fragment brzmi tak: "Wizerunek historii w pamięci tych, którzy urodzili się za późno aby jej doświadczyć, oparty jest tylko na iluzorycznie autentycznych źródłach." Następnym razem prosimy zatem o umieszczenie odnośników aby nie naruszać czyjejś własności intelektualnej …

Program:

28.09.2007 - 29.09.2007 / bilety: dwa dni 30 pln / jeden dzień 20 pln / rezerwacje : pgr_art@op.pl

28.09.2007 st.art 21.00 [PIĄTEK]
[Centrala Telefoniczna]

21.00
� 22.15 Arszyn & Micromate
22.30
� 24.00 2/5 BZ
24.00
� 24.30 SUKA OFF [performance PAIN BOX]
24.30
� 01.30 Selektronic - part01
01.30
� 02.30 Lepolair
02.30
� 03.30 Dhuna


[Galeria MM]
22.00 - 24.00 Rozmowa o Przestrzeni WSPÓLNEJ - Organizator: KulturaMiejska [Rafał Górski, Jakub Szczepański, Daniel Muzyczuk i Lidia Makowska]
24.00 - 04.00 Anka Leśniak - Body Printing [Łódź] [exhibition / video / performance] >>>


[PGR ART studio]
21.00
� 22.00 Piotr Szwabe vel pisz
22.00
� 23.00 SAMOTATA - KZKJ
23.00
� 01.00 Muchacho
01.00
� 03.00 DeckardExhibition : Magdalena Marciniec
Exhibition: Anna Kalisz
Exhibition: PGR ART+ wideo
Exhibition: Mariusz Waras
Exhibition: Konrad Zientara
................................................................................................................................................................
29.09.2007 st.art 21.00 [SOBOTA]
[Centrala Telefoniczna]

21.00
� 22.00 Selektronic - part02
22.00
� 23.00 DataDisk
23.00
� 24.00 Efektvol
24.00
� 01.00 Bangkok Impact
01.00
� 02.00Future Sound of Clapton
02.00
� 03.00 Rado Bogasch
03.00
� 04.00 Rasp
04.00
� 05.00 Qb
vj kinetofon / vj de pisuar / vj aga szreder /


[PGR ART Studio]

Hand Job : Anna Lawrynowitz - pokaz mody
21.00
� 24.00 Exceeda 4x4 show � pokaz filmów
24.00 - 04.00 Matylda Salajewska i Michal Kopaniszyn - filmy


[Galeria MM]

21.00
� 04.00 PERFORMANCE
Dionys Dammann
SAMOTATA - KWIATY ZRYWAJA SIĘ SAME
Agatha A Nitecka

wtorek, września 25, 2007

Wywiad z Saną Husam El-Azzeh

Czytajcie na artPapierze wywiad z Saną Husam El-Azzeh, kuratorką wystawy "Strefa – Brzeg – Dom", która odbyła się w ramach trójmiejskiej "Transfotografii". Z Saną rozmawiały Roma Piotrowska i Ola Grzonkowska.
Rim 2 , Ramallah, West Bank.
Rim2, Ramallah, West Bank.
Hadi Muhammad Ahmad, 9 years old. Al-Mughraqa, Gaza.
Ibrar, 14 years old. Jenin, West Bank.

DIALOG : projekt performatywnej podróży

od lewej: Angelika Fojtuch, Wolfgang Tragseiler, Nora Riedl, Anna Kalwajtys


W poprzednim poście pisaliśmy o DIALOGU, czyli o artystycznej podróży 7 performerów do sześciu polskich i austriackich miast. W każdym mieście grupa wykonuje cykl performance'ów, który łączy się z historią każdego z twórców. W dzisiejszym poście prezentujemy zdjęcia dokumentujące działania w Gdańsku i Poznaniu.
r.
w drodze z kościoła

artyści : Elisa Andessner (AU), Noemi Auer (AU), Paulina Braun (PL), Angelika Fojtuch (PL), Anna Kalwajtys (PL), Nora Riedl (AU), Wolfgang Tragseiler (AU).
miasta: Trójmiasto 12-15.09. 2007, Poznań 16-19.09.2007, Kraków 20-22.09.2007, Wiedeń 23-26.09.2007, Graz 27-30.09.2007 oraz Linz 01-04.10.2007.

schodami w górę
dialogart

wtorek, września 11, 2007

DIALOG : projekt performatywnej podróży: 11 wrzesień-4 październik.

DIALOG : projekt performatywnej podróży
DIALOG to artystyczny projekt oparty na miedzykulturowej wymianie kodów, który został zainicjowany przez performerki, Elise Andessner ze strony austryjackiej i Angelikę Fojtuch z polskiej. W 2006 roku artystki zrealizowały preludium wprowadzające do projektu, zbiorowy performance pod tytułem "Improwizacja na temat tożsamości narodowej" z udziałem artystów z Polski: Fojtuch i Kuba Bielawski, Austrii : Andessner i Niemiec: BBB Johannes Deimling. Po tym spotkaniu projekt DIALOG został sformułowany, i wówczas artystki/kuratorki zaprosiły do współpracy Norę Riedl (AU) i Wolfgang'a Tragseiler'a (AU), a do udziału Annę Kalwajtys (PL), Paulinę Braun (PL), Noemi Auer (AU). Rok później, na początku września 2007 roku grupa 7 performerów wybiera się w artystyczną podróż do sześciu polskich i austryjackich miast. Wybór miejsc postoju nie jest przypadkowy, każde miasto, w którym grupa artystów zatrzyma się i wykona cykl performance'ów, łączy się z historią każdego z twórców. Kolejno będą to Trójmiasto w dniach 12-15.09. 2007, Poznań 16-19.09.2007, Kraków 20-22.09.2007, Wiedeń 23-26.09.2007, Graz 27-30.09.2007 oraz Linz 01-04.10.2007. W każdym z wymienionych miast artyści przejdą kilkudniowy proces kulturowej asymilacji odkrywając jego tożsamości oraz doświadczając życia jego mieszkańców. Za indywidualny program pobytu, za każdym razem odpowiedzialny jest artysta, związany z danym miastem. Celem projektu jest realizacja performance, który będzie wynikiem bezpośredniego kontaktu, uwzględniającego szeroko pojęty kontekst miejsca i przepracowanie zdobytych tu doświadczeń. Działania odbędą się w instytucjach sztuki i w przestrzeniach użytku publicznego. Pełną dokumentację z artystycznej podróży, będzie można zobaczyć w 2008 roku na wystawach projektu DIALOG w Gdańsku i Linzu.
Praca kuratorska i organizacyjna - Polska: Angelika Fojtuch
Austria: Elisa Andessner, Nora Riedl, Wolfgang Tragseiler
artyści : Elisa Andessner (AU), Noemi Auer (AU), Paulina Braun (PL), Angelika Fojtuch (PL), Anna Kalwajtys (PL), Nora Riedl (AU), Wolfgang Tragseiler (AU).
Organizatorzy nie zdradzili, gdzie będzie można obejrzeć działania performatywne uczestników DIALOGU. Dlatego uczulamy, aby mieć oczy szeroko otwarte.
o.

Dla zainteresowanych projektem mieszkańców Trójmiasta i nie tylko odbędzie się prezentacja DIALOGU w Galerii ON w Poznaniu 18.09.2007 o godz. 19:00.

poniedziałek, września 10, 2007

Deadline składania prac na konkurs Transvizualia 007 mija w sobotę!


Już tylko do soboty 15 września można nadsyłać zgłoszenia do konkursu Transvizualia 007: Sekcja Główna i Sekcja Młodych Modelator ! Warunki nadsyłania prac oraz informacje o obowiązujących zasadach i formatach znajdują się na stronie lub blogu festiwalu.


FORMULARZ ZGŁOSZENIOWY

TRANSVIZUALIA 007: MEDIASCREAM!

FESTIWAL FORM AUDIO-VIZUALNYCH I MULTIMEDIALNYCH

18-21 października 2007

Gdynia


DANE:

NAZWISKO, IMIĘ:

ADRES [ul./nr]:

KOD / MIASTO:

PAŃSTWO:

TELEFON:

E-MAIL:

WWW:

FAX:

BIOGRAM:

WYBRANY MODUŁ [proszę zakreślić/podkreślić właściwy]:

KONKURS:

* MEDIASCREAM!: EKSPOZYCJA MULTIMEDIALNA

* SEKCJA MŁODYCH MODELATOR

MODUŁY OTWARTE:

* TV-LIVEACTS

* VIDEODROM: PLATFORMA VIDEO-ARTU

* VIZJOKREACJE [VJ+DJ]

* STREET-ART

* KINOROTACJE

NAZWA PROJEKTU:

Pol // Eng

OPIS PROJEKTU:

Idea

Data-rok produkcji

Forma prezentacji

Technika wykonania pracy

Czas trwania

Inne

WYMAGANIA TECHNICZNE:

Format kopii pokazowej

Wymagania sprzętowe

Inne

DODATKOWE INFO / UWAGI:

Wyrażam zgodę na wykorzystanie fragmentów pracy w publikacjach związanych z festiwalem, w katalogu festiwalowym, w programach telewizyjnych związanych z festiwalem oraz na zarchiwizowanie pracy w archiwum Transvizualiów.

TAK NIE

Praca przesłana do preselekcji znajduje się w jednym z formatów określonych w regulaminie.

PODPIS:

MIEJSCE / DATA:

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych zawartych w formularzu dla potrzeb niezbędnych do realizacji procesu rejestracji festiwalowej ( zgodnie z Ustawą z dn. 29.08.1997 o Ochronie Danych Osobowych, Dz.Ust. Nr 133, poz. 883)

Cremaster w Gdańsku !!!



Stowarzyszenie A KuKu Sztuka organizuje wyjątkowe przesięwzięcie czyli ogólnopolskie pokazy monumentalnego filmo-dzieła Matthew Barney’a „The Cremaster Cycle”.

„Cremaster On Tour” zainauguruje pokaz specjalny towarzyszący festiwalowi Transvizualia 007 w dniach 24-25 października 2007 w Gdańsku. Następnie filmy pojadą do Łodzi, Krakowa i Poznania.

Piękno sztuki leży w powolności jej postrzegania. Ta uwaga nie dotyczy jednak kina. Film jest bardzo szybkim medium. Artysta wizualny może sobie pozwolić na to, by być nieodgadnionym. Jestem przekonany, że w przyszłości moje fabuły będą przez wszystkich zrozumiałe.

Matthew Barney

Matthew Barney, reżyser, scenarzysta, producent, jest jednym z najbardziej awangardowych i enigmatycznych współczesnych artystów amerykańskich, który zasłynął jako twórca estrem body artu na początku lat 90. Obecnie jest jedną z najbardziej znanych postaci międzynarodowej sceny artystycznej, mimo że jego autotematyczna i spektakularna sztuka, powstająca na bazie medycyny, mitologii, socjologii i architektury, określana mianem multimedialnej, pozostaje na marginesie współcześnie obowiązujących popularnych trendów i tendencji. Charakterystyczne dla sztuki Barney’a niezmiennie pozostają inspiracje medyczne i seksualne, jak również łączenia sztuki ekskluzywnej z wątkami popularnym.

Matthew Barney to artysta poszukujący formy w ekstremalnych sytuacjach biologiczno-społecznych, traktujący ciało ludzkie, jego części anatomiczne jako punkt wyjścia w procesie dalszego montażu świata wykreowanego. W swoich praktykach artystycznych zajmuje się obok rysunku, rzeźbą, kostiumem, performancem i wideofilmem, w którym widzi przyszłość sztuk wizualnych. Jego sztuka zdaniem Nancy Spector, kuratorki Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku, bada możliwości definiowania „wewnętrznych progów” poprzez „twórcze wypieranie”, odkrywania nowych wewnętrznych procesów, wiążących siły i będących w stanie tworzyć formy. Odzwierciedla ona także erotyzm, ideał cielesności tak nierozerwalnie związany ze sportem, konkurencję, wysiłek, pot.

Jego twórczość to próba stworzenia nowej, prywatnej mitologii, „operowo – barokowego kosmosu”, fantazyjnej wizji zdezintegrowanego świata, zaludnionego przez wytwory jego wyobraźni – hybrydalne modele istnienia, poddawane permanentnym transformacjom, których zakorzenienia poszukiwać można zarówno w warstwie symbolicznej światowej sztuki, jak i w filmie, modzie i pop-kulturze.

The Cremaster Cycle to kino pomieszanych gatunków, gdzie obok siebie współistnieją horror, musical, kryminał, komedia i dramat. To też niezwykła mieszanka stylów - gotyku, baroku, surrealizmu. Trwający ponad sześć godzin, pięcioczęściowy projekt łączący film i sztuki wizualne, sam twórca określa przede wszystkim mianem - meta rzeźby. Tytułowy Cremaster to nazwa zapożyczona od medycznego określenia zespołu mięśni, regulujących temperaturę w męskich jądrach. Jednocześnie pojęcie to jest najlepszym przykładem funkcjonowania zasady hipertrofii, wyznawanej przez Matthew Barneya, przekonanego o tym, że tak samo jak tkanka mięśniowa, która pod wpływem oporu silniej się rozwija, również i forma artystyczna potrzebuje pewnej dawki oporu, aby mogła się udać.


Cremastery to przede wszystkim audiowizualne dzieła sztuki, w przeciwieństwie do innych tego typu projektów eksperymentalnych, angażujące duże budżety i profesjonalne środki, przeznaczone do wyświetlania na dużych kinowych ekranach. Ich produkcja jest współfinansowana ze środków własnych artysty, nowojorskiej Gladstone Galery a także fundacji, prywatnych kolekcjonerów sztuki i sponsorów. Projekcje odbywają się bardzo rzadko, najczęściej towarzysząc wystawom prac Barney’a, w bardzo starannie wyselekcjonowanych przez artystę prestiżowych instytucjach związanych z sztuką współczesną, kinach studyjnych i na festiwalach filmowych.

Cremaster 1

USA, 1995, 41 min.

reżyseria: Matthew Barney scenariusz: Matthew Barney zdjęcia: Peter Strietmann muzyka: Jonathan Bepler montaż: Karen Heyson dźwięk: Antony Widoff; scenografia: Hillary-Koob-Sassen, Daniel Sauli, GT Custom, Matt Ryle, Kelli Wilding; kostiumy: Isaac Mizrahi, Linda Libelle, Karen Young, Manolo Blanik obsada: Marti Domination (Goodyear), Gemma Burdon Smith, Kathleen Crepeau, Nina Kotov, Jessica Sherwood, Tanyth Berkeley, Miranda Brooks, Kari McKahan, Catherine Mulchaby producenci: Barbara Gladstone, Matthew Barney

Cremaster 1 z 1996 roku nawiązuje do choreograficznych osiągnięć Leni Riefenstahl – to muzyczna rewia rozgrywającą się na niebieskiej, syntetycznej nawierzchni stadionu futbolowego Bronco Boise – rodzinnym mieście Matthew Barney’a w stanie Idaho.

W powietrzu unoszą się dwa sterowce Goodyear przypominające statki powietrzne używane podczas telewizyjnych transmisji z rozgrywek futbolu amerykańskiego. Na pokładzie każdego z nich znajdują się cztery hostessy. Słychać łagodną, wszechobecną muzykę, przywodzącą na myśl jednostajny, mechaniczny szum silników. Pośrodku kabin obu sterowców, na przykrytych białymi obrusami stołach stoją abstrakcyjne rzeźby wykonane z wazeliny, otoczone kiściami winogron. W jednym statku grona są białe, w drugim czerwone. Pod każdym ze stołów siedzi Pani Goodyear (grana przez Marti Domination). Ta podwojona istota, znajdująca się w obu sterowcach, nadaje tempo narracji. Uchyliwszy rąbek obrusa, Pani Goodyear zaczyna zrywać winogrona i chować je w swojej kryjówce. Układa z nich diagramy, które kierują ruchami grupy tancerek…

CREMASTER 2

USA, 1999, 79 min.

reżyseria: Matthew Barney scenariusz: Matthew Barney zdjęcia: Peter Strietmann muzyka: Jonathan Bepler montaż: Mike Buday dźwięk: Chen Harpaz, Adam Goldstein scenografia: Matthew D. Ryle kostiumy: Linda LaBelle, Laurencje Esnault, Dean Sonnenberg obsada: Norman Mailer (Harry Houdini), Matthew Barney (Gary Gilmore), Luren Pine, Scot Watt, Patty Griffin, Dave Lombardo, Bruce Steel, Steve Tucker producenci: Barbara Gladstone, Matthew Barney

Cremaster 2 z roku 1999 to gotycki western, w którym pisarz Norman Mailer wciela się w rolę Harry’ego Houdiniego, zaś Matthew Barney w opisywanego przez pisarza w Pieśni kata obłąkanego mordercę Gary Gilmore’a. W Cremasterze 2 zobaczyć można m.in. kanadyjskie lodowce, pustynie Utah, zbudowaną z pszczelego wosku świątynię Mormonów, usypane z soli ranczo na środku martwego jeziora, oraz starannie wykreowane przez Barney’a surrealistyczne wnętrza. W filmie pojawiają się roje pszczół, kopulujące pary, medium spirytystyczne, rodeo z ujeżdżaniem byków, amerykańska kawaleria złożona z samych kobiet o taliach os, maniakalni mordercy oraz iluzjoniści.

Cremaster 2 utrzymany w stylu gotyckiego westernu, wprowadza do całości cyklu element konfliktu. Na poziomie „biologicznym”, Cremaster 2 odpowiada fazie rozwoju płodu, podczas której rozpoczyna siężnicowanie płciowe. W artystycznej wizji Matthew Barney’a - system wyraźnie opiera się temu podziałowi i próbuje utrzymać stan równowagi z Cremaster 1. Cremaster 2 obrazuje ten regresywny impuls za pomocą zapętlonej narracji. Akcja filmu przemieszcza się z roku 1977 (egzekucja seryjnego mordercy Gary’ego Gilmore’a) do 1893 roku, gdy magik Harry Houdini – domniemany dziadek – Gilmore’a – wystąpił podczas Wystawy Światowej w stanie Columbia. Film opiera się na trzech przeplatających się ze sobą motywach – roli natury jako świadka wydarzeń, historii Gilmore’a oraz życiu pszczół, które jest metaforą parcia wstecz, wywołanego chęcią uniknięcia własnego przeznaczenia

CREAMSTER 3

USA 2002, 182 min.

reżyseria: Matthew Barney scenariusz: Matthew Barney zdjęcia: Peter Strietmann muzyka: Jonathan Bepler montaż: Matthew Barney, Christopher Seguine, Peter Strietmann dźwięk: Dave Paterson scenografia: Matthew D. Ryle kostiumy: Linda Libelle obsada: Richard Serra (Hiram Abiff), Matthew Barney (Uczeń), Terry Gillespie (barman), Nesrin Karanouh (Gary Gilmore); Luren Pine, Scot Watt, Patty Griffin, Dave Lombardo, Bruce Steel, Steve Tucker producenci: Barbara Gladstone, Matthew Barney

Premiera Cremastera 3, swoistego dopełnienia całości kinematograficznej wizji Barney’a miała miejsce w roku 2002 w Kolonii, w Muzeum Ludwika, gdzie w sposób szczególny zaaranżowana została również sama przestrzeń wystawiennicza. Muzealne podłogi pokryto astroturfem, materiałem, którym wyłożone są amerykańskie stadiony. Eksponaty z poszczególnych odcinków jądrowego cyklu, obiekty z wazeliny, parafiny, soli, wosku pszczelego, silikonu, niczym relikwie umieszczono w i na szklanych ołtarzykach. Ekspozycje uzupełniały fotografie ekscentrycznego mistrza metamorfozy i hipertrofii w jego kolejnych wcieleniach i charakterystycznych ramkach z galaretki naftowej. Ogromne zainteresowanie wzbudzał również bar z wazeliny (grający jedną z głównych ról w filmie Cremester 3), która nie mogła się roztopić ze względu na skomplikowane i dyskretnie ukryte urządzenie chłodnicze, regulujące, jak tytułowy anatomiczny męski zespół mięśni, temperaturę tej zazwyczaj dość płynnej substancji.

Cremaster 3, zdaniem Barney’a jest pionową osią środkową całego cyklu. Jest rodzajem podwójnego zwierciadła, kierującego cały ten cykl na eliptyczne tory, po których poruszają się obecne już w poprzednich odsłonach cyklu postaci i motywy. Obok Nowego Jorku lat trzydziestych, budowanego wówczas wieżowca Chrysler Building i Muzeum Guggenheima, w świecie wykreowanym znalazło się miejsce dla kobiety o wyglądzie pantery w szklanych protezach zamiast nóg (w którą wcieliła się amerykańska kaleka modelka Aimee Mullins), przedstawicieli masonerii, architekta-wizjonera (w tej roli amerykański rzeźbiarz Richard Serra) oraz przestrzeni i przedmiotów w stylu Art Deco.

Cremaster 3 rozgrywa się w nowym Jorku i opowiada o wznoszeniu budynku Chryslera. Sam w sobie jest on bohaterem filmu, ale jest tez przestrzenią w której ścierają się przeróżne siły w dążeniu do wiedzy i transcendencji. Zmagania te zobrazowane są w konflikcie Hirama Abiffa - Architekta (Richard Serra) i jego ucznia (Barney), którzy wspólnie pracują nad kształtem budynku. Odtwarzają oni masoński mit o architekcie – wizjonerze, budowniczym Świątyni Salomona, który posiadł wiedzę o tajemnicach wszechświata. Morderstwo i odrodzenia Abiffa zostają odegrane podczas masońskiej ceremonii inicjacyjnej. W jej trakcie kandydat stopniowo wznosi się ze stopnia pierwszego (Uczeń) na trzeci (Mistrz Mularstwa). Po prologu zdominowanym celtycką mitologią, akcja filmu przenosi się do częściowo ukończonego budynku Chryslera

CREMASTER 4

USA, 1994, 43 min.

reżyseria: Matthew Barney scenariusz: Matthew Barney zdjęcia: Peter Strietmann muzyka: Jonathan Bepler montaż: Schuyler Grant, Eric Solstein dźwięk: Steve Silkensen, Steve Hamilton kostiumy: Michel Voyski, Manos Zorba, Manx Leathers obsada: Matthew Barney (Kandydat Loughton), Dave Molyneux, Graham Molyneux, Steve Sinnot, Karl Sinnot, Sharon Marvel, Colette Guimond, Christa Bauch producenci: Artangel, James Lingwood, Matthew Barney

Cremaster 4 powraca do „biologicznego” modelu całego projektu. Ta część cyklu opisuje pęd systemu ku upadkowi, mimo istniejącego w nim oporu wobec podziału. Logo Cremaster 4 stanowią trzy wygięte, opancerzone nogi obracające się wokół centralnie umiejscowionej osi. Akcja filmu toczy się na brytyjskiej wyspie Man. W obrazie widoczne są nawiązania do jej folkloru, a także do jej roli gospodarza rajdu motocyklowego Tourist Trophy. Mity i maszyny łączą się tu w opowieści o spełnieniu, do którego droga prowadzi poprzez próbę siły woli i serię kolejnych transformacji. Cremaster 4 skupia się na trzech grupach postaci. Pierwszą zajmuje Kandydat Loughton (Barney) satyr z dwoma parami wypustek na głowie – czterema zalążkami, które, gdy wyrosną zostaną rogami kozła Loughton, starożytnego gatunku spotykanego tyko na tej wyspie. Jego rogi – dwa skierowane do góry, dwa na dół – tworzą diagram zróżnicowania, w którym wzlot i upadek współżyją w idealnej równowadze. Druga i trzecia grupa bohaterów to drużyny motocyklistów: Górnoskrętni i Dolnoskrętni. Postaciom pierwszoplanowym usługuje trio wróżek, które odzwierciedlają trzy pola narracji, zajmowane przez Kandydata i dwie drużyny rajdowców. Nie posiadają one własnej woli działania, więc przechodzą przez kolejne stadia metamorfoz…

CREMASTER 5

USA, 1997, 55min.

reżyseria: Matthew Barney scenariusz: Matthew Barney zdjęcia: Peter Strietmann muzyka: Jonathan Bepler montaż: Toshi Onuki dźwięk: Jeno Banyai scenografia: Robert Vogan, Paul Pisoni, Gabe Bartalos kostiumy: Linda LaBelle, Karen Young, Erzsebet Toto obsada: Ursula Andress (Królowa), Matthew Barney (Primadonna, Mag, Mocarz), Joanne i Susan Rha, Amy Chiang, Mei-Chiao Chiu, Michelle Ingkavet, Yoko Kurowa, Kim Nghiem, Joanne Rha producenci: Barbara Gladstone, Matthew Barney

Cremaster 5 z roku 1997 przenosi widza do Budapesztu, gdzie w bogatych wnętrzach barokowej opery i secesyjnej łaźni śledzimy losy tajemniczego Harry Houdiniego, słynnego iluzjonisty końca XIX wieku, utożsamianego z alter ego artysty. W operowej roli Królowej łańcuchów, wyśpiewującej tragiczne arie w imponujących wnętrzach fin de siėcle, głównie w termach Gaelerta, występuje Ursula Andress.

W Cremaster 5 zamknięcie cyklu przybrało formę opery tragicznej, osadzonej w romantycznej scenerii XIX wiecznego Budapesztu. Biologiczne metafory przenoszą się w sferę uczuć, przyjmując postać tęsknoty i rozpaczy. Główne postaci opery – Królowa Łańcucha (Ursula Andress) oraz jej Primadonna, Mag i Mocarz (całą trójkę gra Barney) – wspólnie odgrywają finałowe sceny całego cyklu.

Cremaster 5 zaczyna się uwerturą, która przedstawia nam bohaterów opery i zarysowuje miejsca, po których przyjdzie nam się poruszać. Mag przemierza na końcu łańcuchowy most na Dunaju. Królowa wspina się po schodach gmachu Węgierskiej Opery Narodowej w asyście świty. Zasiada na tronie w królewskiej loży, a lokaje rozmieszczają wokół niej stado gołębi. Na powierzchni wody w Łaźni Gellerta unoszą się perły, częściowo skrywając przed wzrokiem podwodny świat nimf Fudor. Kurtyna unosi się, odsłaniając pustą widownię. Dyrygent daje znak orkiestrze i zaczyna się przedstawienie

TERMINY POKAZÓW:

24-25.10 GDAŃSK // KINO NEPTUN // pokaz towarzyszący festiwalowi Transvizualia 007

26-28.10 ŁÓDŹ // KINO CHARLIE

29-31.10 KRAKÓW // KINO POD BARANAMI

2-4.11 WROCŁAW // KINO WARSZAWA

W listopadzie w Poznaniu, w Starym Browarze odbędzie się odrębny pokaz „The Cremaster Cycle”.

Na wszystkie pokazy wstęp płatny

Gdańsk:

Karnet na całość cyklu: 35 zł // na pojedyńczy film: 10 zł

Osoby, które zakupiły karnet 4-dniowy na festiwal Transvizualia 007 – 50% zniżki

Więcej info:

oficjalny opis cyklu: www.cremaster.net

www.cremastertour.blogspot.com

www.akukusztuka.eu

Organizacja: Stowarzyszenie A KuKu Sztuka // www.akukusztuka.eu

Współorganizacja: Pomorska Fundacja Filmowa // Capital Park – Gdańskie Centrum Filmowe // Odra Film – Kino Warszawa // Agencja Pro Cinema - Kino Charlie // Kino pod Baranami

Partner organizacyjny: Against Gravity // www.againstgravity.pl

Partnerzy: Instytut Sztuki Wyspa // Fundacja Wyspa Progress // Fundacja Ad Arte

Patroni medialni ogólnoplscy: TVP Kultura // Aktivist // Exclusiv // gazeta.pl // stopklatka.pl // obieg.pl // Fundacja Bęc Zmiana / Notes na 6 tygodni // independent.pl // nadajnik.pl // panoptikum.pl